اما چیزی که به شما نمی‌گویند، ساعت‌هایی است که تنها، با لباس راحتی، به یک مکان‌نمای چشمک‌زن خیره می‌شوید و از خود می‌پرسید که آیا کسی هرگز چیزی را که خلق می‌کنید خواهد خواند یا نه. تمام آن فشار خلاقانه بر دوش شماست. شاید دیگر واقعاً نخواهید این کار را انجام دهید. من هم این شرایط را تجربه کرده‌ام.

بسیاری از نویسندگان احساس تنهایی می‌کنند

کارل ایگلسیاس برای Script Mag نوشت: «نویسندگی یک کار تنها و منزوی است. همان‌طور که یک نویسنده زمانی گفت، 'این مانند داوطلب شدن برای حبس انفرادی است، بدون اینکه بدانید مدت آن چقدر خواهد بود.'»

ایگلسیاس با چندین نویسنده صحبت کرد که از انزوای ناشی از این حرفه گفتند.

لزلی دیکسون به ایگلسیاس گفت: «در چند سال اول عاشق این کار بودم، جایی که کنترل کاملی بر زمان خود داشتم و کسی به من نمی‌گفت چه کاری انجام دهم. اما هنوز نتوانسته‌ام تعادلی بین گذراندن زمان کافی به تنهایی برای تولید اثری با کیفیت بهتر و تبدیل نشدن به یک فرد منزوی پیدا کنم.»

برخلاف رمان‌نویسان که معمولاً انتظار دارند در انزوا کار کنند، بسیاری از فیلم‌نامه‌نویسان از این تنهایی شگفت‌زده می‌شوند. به‌هرحال، قرار است فیلم‌نامه‌نویسی کاری مشترک باشد. شما همیشه درباره اتاق‌های نویسندگان و پرداختن گروهی به داستان‌ها شنیده‌اید، درست است؟ شما در حال خلق طرح‌هایی اولیه برای تیم‌هایی از افراد هستید تا به آن جان ببخشند، این‌طور نیست؟ پس بقیه کجا هستند؟ اما عمل واقعی نوشتن اغلب به تنهایی اتفاق می‌افتد.

حباب خلاقانه و تنها

انزوا زمانی بیشترین ضربه را می‌زند که روی فیلم‌نامه‌های شخصی یا پروژه‌هایی کار می‌کنید که سفارشی نیستند. همان‌طور که کالین واتس، فیلم‌نامه‌نویس، به Film Courage گفت: «گاهی اوقات ما به عنوان نویسنده، می‌توانیم در یک نوع حباب قرار بگیریم. ما می‌توانیم در حباب خلاقانه کوچک خودمان فرو رویم، جایی که این چیزها را خلق می‌کنیم اما آن‌ها را به دنیا عرضه نمی‌کنیم.»

آسیب روانی این انزوا واقعی است. بر اساس مطالعه‌ای توسط دانشگاه گلاسکو، نویسندگان در مقایسه با دیگران، بیشتر مستعد بیماری‌های روانی هستند و نرخ بالاتری از اضطراب و افسردگی را تجربه می‌کنند.

تام شولمن به ایگلسیاس در Script Mag گفت: «بسیاری از همسران نویسندگان به درستی شکایت می‌کنند که ما در زمان حال زندگی نمی‌کنیم.»

درک تفاوت بین خلوت سازنده و انزوای مضر مهم است. همان‌طور که متخصصان در The Creative Penn توضیح می‌دهند، خلوت، عمدی و احیاکننده است — شما تنها هستید تا تمرکز کنید و خلق کنید. انزوا زمانی است که آن خلوت به یک دام تنهایی تبدیل می‌شود.

پس چگونه از آن جان سالم به در می‌برید؟

تصویر از فیلم Barton Fink، محصول 20th Century Studios

چگونه به عنوان یک فیلم‌نامه‌نویس تنها زنده بمانیم

در اینجا راهکارهای عملی برای حفظ سلامت روان و خروجی خلاقانه‌تان هنگام کار در انزوا آورده شده است.

• زمان معاشرت را مانند مهلت تحویل فیلم‌نامه، برنامه‌ریزی کنید. ساعت‌های مشخصی را در هر هفته برای تعامل انسانی در نظر بگیرید. برای مثال، در روزی که برایتان مناسب است، به سینما یا کلاس یوگا بروید.

• گاهی در فضاهای عمومی کار کنید. کافی‌شاپ‌ها، کتابخانه‌ها یا فضاهای کار اشتراکی، انرژی انسانی را فراهم می‌کنند، معمولاً بدون نیاز به گفتگو. گاهی اوقات تنها چیزی که نیاز دارید برقراری یک تماس چشمی یا به اشتراک گذاشتن یک لبخند با کسی است، آنگاه دوباره احساس «عادی بودن» می‌کنید.

• به یک گروه فیلم‌نامه‌نویسی بپیوندید یا یکی تشکیل دهید. یک گروه کوچک حتی متشکل از دو یا سه نویسنده که به طور منظم با هم ملاقات می‌کنند، می‌تواند حس مسئولیت‌پذیری و ارتباط انسانی را فراهم کند.

• از فناوری برای متصل ماندن استفاده کنید. در جوامع آنلاین فیلم‌نامه‌نویسی، سرورهای دیسکورد یا جلسات کار مجازی شرکت کنید که در آن نویسندگان از راه دور «با هم» کار می‌کنند. Writers' Hour یکی از گزینه‌هاست. گاهی اوقات انجمن نویسندگان آمریکا (WGA) نیز چنین جلساتی برگزار می‌کند.

• بین کار و زمان استراحت مرز تعیین کنید. وقتی جلسه نویسندگی شما به پایان رسید، به زمان شخصی خود بازگردید. این توصیه خوبی برای هر شغلی است تا بی‌وقفه به کار ادامه ندهید. وقتی کار روزانه‌تان تمام شد، کامپیوتر را خاموش کنید، به دوستی زنگ بزنید، کارهای شخصی را انجام دهید یا به پیاده‌روی بروید.

• چندین نقش را بر عهده بگیرید. واتس این عبارت را در گفتگو با Film Courage به کار برد. او پیشنهاد کرد که وارد کار تهیه‌کنندگی یا جنبه‌های دیگر یک پروژه شوید که امکان مشارکت حضوری بیشتری را فراهم می‌کند. این کار برای همه مناسب نیست، اما گزینه خوبی برای تنوع بخشیدن به کارتان است.

• در رویدادها و گردهمایی‌های صنعتی شرکت کنید. کنفرانس‌ها، جشنواره‌های فیلم، اکران‌ها و گردهمایی‌های انجمن‌های فیلم محلی به شما یادآوری می‌کنند که بخشی از یک جامعه خلاق بزرگ‌تر هستید.